ما که کورکورانه عصاها می‌زنیم 

لاجرم قندیل‌ها را بشکنیم

شنیدن حرف‌های نشنیدنی و نشنیدن حرف‌های شنیدنی، آفتِ جان‌سوز روزگار ماست. متاسفانه آدم‌ها به جای اینکه قلک‌های سکه باشند آن هم سکه‌های طلا خمره‌های دو ریالی‌اند؛ پُرَند اما پُر از حرف‌های کم‌بها و بی‌ارزش. یعنی می‌شنوند چیزهایی را که هیچ ارزش شنیدن ندارند و نمی‌شنوند آنچه را که باید بشنوند!!!

و‌ از شِکوه‌های اهل دوزخ، شِکوه از نشنیدن است و می‌گویند «لَوْ کُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ» اگر می‌شنیدیم، یعنی نشنیدیم و نگرفتیم، در نتیجه گرفتار آمدیم.

در نقطه مقابلِ ایشان اهل ایمانند که تمام هنرشان در شنیدن است، یعنی سراپا هوش و گوشند « وَ قالُوا سَمِعْنا» گفتند شنیدیم و شنیده‌ها را هم نشنیده نگرفتیم؛ بلکه «وَ أَطَعْنا» یعنی به کار بستیم و با همین کار بارِ خود را بستند.

مسطورا/۴۰