انتظار

بعضي از گناهان بزرگ براي انسانهاي سر به راه لقمه گلوگير است.  وقتي به قد و بالاي گناه نگاه مي کند  دامن تقوايش را جمع مي کند و روي برمي گرداند که ما را چه به اين عصيان عظيم!

اما همين آدم چند وقت بعد همان عصيان عظيم را يک لقمه مي کند و انگار نه انگار. راستي چه بر اين آدم گذشته که به اينجا رسيده و اينقدر خوش اشتها شده است؟
ماجرا اين است که ابليس و دستياران زبده اش براي کشاندن انسان به دام گناهان بزرگ ابتدا با پيشنهادات کوچکتر شروع مي کنند و به مرور گزينه هاي بزرگتري را روي ميز مي گذارند. اول انسان را به تخم مرغ دزدي تشويق مي کنند و کم کم کارشان را توسعه مي دهند و يک روز  انسان به خودش مي آيد مي بيند گله شتر مردم را بار کرده است.
اسم اين ترفند خطوات شيطان(گامهاي شيطان) است. گامهايي که به تدريج انسان درستکار را به زشتکاري مي کشاند.

يا أَيهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيطَانِ وَمَنْ يتَّبِعْ خُطُوَاتِ الشَّيطَانِ فَإِنَّهُ يأْمُرُ بِالْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ…
اي کساني که ايمان آورده ‏ايد پاي از پي گامهاي شيطان نگذاريد و هر کس پاي بر جاي گامهاي شيطان نهد [بداند که] او به زشتکاري و ناپسند وا مي‏ دارد…
(سوره نور آيه 21)

امام صادق علیه السلام 

«ينادي باسم القائم (عليه‌السلام) في ليلة ثلاث و عشرين، و يقوم في يوم عاشورا، و هو اليوم الذي قتل فيه الحسين بن علي (عليه‌السلام) لکأني به في يوم السبت العاشر من المحرم قائما بين الرکن و المقام، جبرئيل (عليه‌السلام) عن يمينه ينادي: «البيعة لله»، فتصير اليه شيعته من اطراف الأرض تطوي لهم طيا حتي يبايعوه، فيملأ الله به الأرض عدلا کما ملئت جورا و ظلما».

«در شب بيست و سوم (ماه رمضان) به نام قائم (عليه‌السلام) از آسمان ندا مي شود و در روز عاشورا که روز شهادت امام حسين (عليه‌السلام) است، قيام مي کند. گويي با چشم خود مي بينم که آن بزرگوار در روز شنبه دهم محرم در ميان رکن و مقام ايستاده، جبرئيل (عليه‌السلام) در طرف راست آن حضرت بانگ برمي آورد که: «البيعة لله»، پس شيعيان او از اطراف جهان به سوي او مي شتابند، زمين در زير پاهايشان طي مي شود، تا به محضر او رسيده، بيعت مي کنند. روي زمين را پر از عدل و داد کند، آن چنان که پر از جور و ستم شده باشد».

ارشاد المفيد/ ص361

پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله 

ان الله اختار من الأيام يوم الجمعة، و من الليالي ليلة القدر و من الشهور شهر رمضان، و اختارني من الرسل و اختار مني عليا، و اختار من علي الحسن و الحسين، و اختار منهما تسعة تاسعهم قائمهم، و هو ظاهرهم و هو باطنهم .

خداي تبارک و تعالي از روزها روز جمعه را برگزيد، و از شبها شب قدر، و از ماهها ماه رمضان را برگزيد، و مرا از ميان پيامبران برگزيد، و علي (عليه‌السلام) را ازمن، و حسن و حسين را از علي (عليه‌السلام) برگزيد، و از حسن و حسين نُه تن (پيشوا) برگزيد که نهمين آنها قائم آنهاست (عليه‌السلام)، که ظاهر و باطن آنان است .

اثبات الوصية/ ص225

از نکاتی که بسیار قابل دقت است این است که امیرمومنان علیه السلام ظهور و قیام آن حضرت را نزدیک می داند و این بشارت روح تازه، در کالبد خسته دلان دوران غیبت می دمد و باعث می شود رنج دوري از حضرت و فتنه ها و فسادهاي آخر الزمان را با شهد شیرین و یاد ظهور و نزدیک بودن آن تحمل نمایند.
حضرت علی علیه السلام می فرمایند:
مَا أَقْرَبَ الْيَوْمَ مِنْ تَبَاشِيرِ غَدٍ يَا قَوْمِ‏ هَذَا إِبَّانُ‏ وُرُودِ كُلِ‏ مَوْعُودٍ وَ دُنُوٌّ مِنْ طَلْعَةِ مَا لَا تَعْرِفُون‏
و چه نزدیک است امروز ما به فردایی که سپیده آن آشکار شده . اي مردم، اینک ما در آستانه تحقق و عده هاي داده شده (براي دوران ظهور) و نزدیکی طلوع آن چیزهاي که بر شما پوشیده و ابهام آمیز است قرار داریم.
——————-
پانویس:
شرح نهج البلاغة لابن أبي الحديد، ج‏9، ص:126

«مضطر» در لغت به معنای کسی است که بیماری، فقر و یا سختی‌های روزگار او را ناگزیر به تضرّع به درگاه خداوند نموده است.
(مجمع البحرین، ج 3، ص 373.)
در برخی روایات از آن به عنوان یکی از القاب حضرت مهدی علیه السلام یاد شده است. در قرآن مجید نیز مورد اشاره قرار گرفته است:
«اَ مَنْ یُجِیبُ المُضْطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُوءَ …»
(نمل (27)، آیه 62.)
(یا کسی که دعای مضطر را اجابت می‌کند و گرفتاری را بر طرف می‌سازد و شما را خلفای زمین قرار می‌دهد.» در برخی از روایات، این آیه تفسیر به حضرت مهدی علیه السلام و قیام ایشان شده است.
امام صادق علیه السلام می‌فرماید:
«این آیه درمورد مهدی از آل محمد صلی الله علیه و آله نازل شده است. به خدا سوگند مضطر اوست؛ هنگامی که در مقام ابراهیم دو رکعت نماز به جا می‌آورد و دست به درگاه خداوند متعال بر می‌دارد؛ خداوند دعای او را اجابت می‌کند، ناراحتی‌ها را بر طرف می‌سازد و او را خلیفه روی زمین قرار می‌دهد.»
(تفسیر نورالثقلین، ج 4، ص 94؛ ر.ک: الغیبة، ص 181، ح 30.)
بدون شک منظور از این تفسیر - همان‌گونه که نظایر آن را فراوان دیده‌ایم - منحصر ساختن مفهوم آیه به وجود مبارک حضرت مهدی علیه السلام نیست؛ بلکه آیه معنای گسترده‌ای دارد که یکی از مصداق‌های روشن آن وجود حضرت مهدی علیه السلام است. در آن زمان که همه جا را فساد گرفته، درها بسته می‌شود، کارد به استخوان می‌رسد، بشریت در بن بست سختی قرار می‌گیرد و حالت اضطرار در کل عالم نمایان می‌شود؛ در این هنگام حضرت مهدی علیه السلام در مقدس‌ترین نقطه روی زمین دست به دعا بر می‌دارد و تقاضای کشف سوء می‌کند و خداوند این دعا را سرآغاز انقلاب مقدس جهانی او قرار می‌دهد و به مصداق «یَجْعلکم خلفاء الارض» او و یارانش را جانشینان روی زمین می‌کند.»
(تفسیر نمونه، ج 15، ص 521 و 522.)