«ابدال» جمع «بَدَل» یا «بَدِیل»، عده‌ای معلوم از صالحان و خاصان خدا [هستند] که گویند:
هیچگاه زمین از آنان خالی نباشد و جهان بدیشان برپاست. آنگاه که یکی از آنان بمیرد، خدای تعالی دیگری را به جای او برانگیزد
(کنزالعمال، ج 11، ص 125.)
تا آن شمار - که به قولی هفت و به قولی هفتاد است - همواره کامل بماند.
(علی اکبر دهخدا، لغت‌نامه، ابدال.)
برخی نیز گفته‌اند:
«آنان گروهی اند که خداوند به وسیله آنها دین را بر پا نگه می‌دارد و روزی را نازل می‌گرداند. چهل نفر از ایشان در شام و سی نفر در سایر بلاد هستند. هر گاه یکی از دنیا برود، کس دیگری همانند او به جای او قرار می‌گیرد.»
(خلیل بن احمد، العین، ج 8، ص 45؛ ر.ک: حلیة الاولیاء، ج 3، ص 114؛ کشف الخفاء، ج 1، ص 25.)
علت اینکه «ابدال» نامیده شده‌اند، همین است که چون یکی از دنیا رود، کسی مانند او جایش را می‌گیرد.
(مجمع البحرین، ج 5، ص 319.)
در روایات اسلامی آمده است:
«ایشان گروهی از یاران حضرت مهدی علیه السلام در شام هستند
(کتاب الغیبة، ص 476؛ شیخ مفید، اختصاص، ص 208 و مسند ابی یعلی، ج 12، ص 270؛ صحیح ابن حبان، ج 15، ص 159.)
و هنگام ظهور آن حضرت، خود را به مکه رسانده با ایشان بیعت می‌کنند.»
البته در برخی روایات «ابدال» همان اوصیا معرفی شده‌اند.
از خالد بن هیثم فارسی نقل شده که گفت:
«به امام رضا علیه السلام عرض کردم مردم اعتقاد دارند که بر روی زمین ابدالی هستند؛ ایشان کیانند؟
حضرت فرمود:
راست می‌گویند، ابدال همان اوصیا هستند که خداوند ایشان را بدل پیامبران قرار داد؛ وقتی که دیگر نبوّت با پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله به پایان رسید..»
(طبرسی، الاحتجاج، ج 2، ص 437.)
درباره ویژگی این افراد گفته شده است:
«… رُهْبانٌ بِاللَّیْلِ لُیُوثٌ بِالنَّهارِ کانَ قُلُوبُهُم زُبُرَ الحَدِیدِ فَیُبایِعُونَهُ بَیْنَ الرُّکْنِ وَ الْمَقامِ …»
(شیخ مفید، الاختصاص، ص 208.)
(آنان راهبان شب و شیران روز هستند. دل‌هایشان چون فولاد سخت است که در میان رکن و مقام، با آخرین ذخیره الهی حضرت مهدی علیه السلام بیعت می‌کنند.»