عمر بن سعد، بعد از اینکه از خیمه های زنان برگشت، در بین همراهانش فریاد زد: «چه کسانی دستور ما را در مورد حسین انجام می دهند و با اسبان خود سینه و پشت او را لگدکوب می کنند؟!» بی درنگ ده نفر به نامهای: «اسحاق بن حیوه»، «اَخْنَس بن مرثد»، «حَکیم بن طُفَیْل»، «عمرو بن صَبیح صَداوی»، «رجاءب ن مُنْقِذِ عَبْدی»، «سالم بن خیثمه جعفی»، «واخط بن ناعم»، «صالِح بن وَهَب جُعْفی»، «هانی بن ثُبیت حضرمی»، «اسید بن مالک» بر اسبهای خود سوار شدند و بر بدن مقدّس امام تاختند.
تاریخ نویسان و محقّقان ریشه های خانوادگی این ده نفر را بررسی کرده اند و به این نتیجه قطعی رسیده اند که همه آنها حرام زاده بودند.
به علاوه، این ده نفر وقتی به کوفه برگشتند، جایزه کوچکی از عبیدالله بن زیاد گرفتند؛ اما وقتی مختار قیام کرد آنان را گرفت و دست و پایشان را با زنجیرهای آهنی بست و دستور داد بدن آنها را با اسب لگدکوب کنند تا به هلاکت برسند.

www.mfso.ir