انتظار

قال الصادق علیه السلام:
زوروا کربلا و لا تقطعوه فاءن خیر أولاد الانبیاء ضمنته…
امام صادق علیه السلام فرمود: کربلا را زیارت کنید و این کار را ادامه دهید، چرا که کربلا بهترین فرزندان پیامبران را در آغوش خویش گرفته است.
کامل الزیارات، ص 269

قال الصادق علیه السلام:
«شاطی ء الوادی الأیمن» الذی ذکره الله فی القرآن، (1) هو الفرات و «البقعة المبارکة» هی کربلا.
امام صادق علیه السلام فرمود: آن «ساحل وادی ایمن» که خدا در قرآن یاد کرده فرات است و «بارگاه با برکت» نیز کربلا است. (2)
1.قرآن مجید، سوره قصص، آیه 30 2.بحار الانوار، ج 57، ص 203، به نقل از تهذیب

محـرم کـه می‌آید موسـیقی های مبتـذل ضبـط برخی ماشـینها جای خودشـان را بـه مداحی هـای پـر شـور حسـینی می‌دهند، البتـه فقط 10روز اول!
محرم که می‌شود چادر سـرش می‌کند و آرایشـش را کنار می‌گذارد،
البته فقط 10 روز اول!
بـه یاد حسـین اسـت و اشـک می ریـزد برای حضـرت. ذکر لبش
حسـین حسـین می شـود، البته فقط 10 روز اول!
نـذر میکنـد بـه عـزاداران اربـاب خدمـت کند، چـای بدهد، اسـتکان بشـوید، کفـش جفت کنـد و… البتـه فقـط 10 روز اول!
دهـه اول محـرم شـور عجیبـی در همـه شـیعیان میانـدازد امـا یادمان مـیرود کـه قیام حضرت سـید الشـهدا فقط شـور نمیدهد شـعور هـم دارد. اگـر میدانـم کـه کارهایـم، زندگـی ام و رفتارم اشـتباه اسـت
بایـد همـه اینها را به عشـق محرم و حسـین اصالحشـان کنم. نباید بگـذارم جهالتـم فقـط دهـه اول محـرم از بیـن بـرود و مابقـی روزهای
عمـرم با شـهوات و هـوای نفس بگـذرد. نباید غفلـت از ارزش و بهای خودم را که در قیام حضرت نمایان شـده اسـت با دنیای پسـت و بهای
لذت ِ هـای انـدک ناچیز عـوض کنم.
حضـرت اباعبـد الله جـان خـود را فـدا نکـرد کـه 10 روز برایش گریـه کنیم و تمام! قطعـا ارزش حرکت امام را همه کسـانی که همان
دهه اول برخی کارهای اشتباهشـان را به عشـق ایشـان کنـار می‌گذارند، میفهمنـد، امـا بایـد حواسمان باشـد امام بـرای همه تاریخ زنده اسـت
و هدف مقدس شـان چارچوب زندگی حسـینی را برای همگان ترسـیم کرده اسـت.
یادمـان بمانـد که حسـین بن علی را به اسـم خدا و خـروج از دین و بـا شـعار الله اکبر کشـتند و سـر بریدند. اما نمی دانسـتند جهـل و دنیا خواهیشـان خـون خدا را بـر زمین جاری سـاخت.
اربعین و زیارت اربعین و مضامین نابش فرصتی اسـت برای بازگشـت بـه هرآنچـه در دهـه اول محـرم کنـار میگذاریم برای حسـین و به
خاطر »او«.
»یـک جملـه در زیارت ِ اربعیـن امـام حسـین ذکر شـده اسـت که پُرمغـز و در ماننـد بسـیاری از جملات ایـن زیارتها و دعاها، بسـیار پّـر اسـت. آن جملـه این اسـت: »و بـذل مهجته فیک«
ّ خـور تأمـل و تدب یعنـی حسـین بن علی، جـان و خـون خـود را در راه تـو داد؛ »لیسـتنقذ عبـادک مـن الجهالـة«؛ تا بنـدگان تـو را از جهل نجـات دهـد؛ »و حیرةّ الضاللـة«؛ و آنهـا را از سـرگردانِى ناشـی از ضلالـت و گمراهی برهاند.
ِ ایـن طرف قیام کننده؛ حسـین بن علی اسـت. طرف دیگـر قضیه، در ّتـه الدنیا«؛ نقطه
فقـره بعـدی معرفی میشـود: »و قـد توازر علیـه من غرمقابل، کسـانی بودند که فریب زندگی، آنها را به خود مشـغول و دنیایّ مـادی، زخـارف دنیایی، شـهوات و هواهای نفس، از خود بی خودشـان کـرده بـود؛ »و بـاع حظـه بـاالرذل األدنـی«؛ سـهمی را که خـدای متعال بـرای هـر انسـانی در آفرینـش عظیم خـود قرار داده اسـت - این سـهم عبارت اسـت از سـعادت و خوشـبختی دنیا و آخرت - به بهای پسـت و ناچیـز و غیر قابـل اعتنایی فروختـه بودند.
5 . بیانات در خطبه های نماز جمعه تهران )در تاریخ 1379/1/26)

هیاهوی عظیمی در گرفته است، غوغایی در جان شیعیان به راه افتاده، باز نبض زمان با عاشورای سال 61 هجری می زند.
زمان به لحظاتی بازگشته است که در آن بیش از داغ شهادت امام حسین علیه السلام، غم فراق زینب سلام الله علیها ضربان شیعه را می نوازد.
از قضا، سراسیمگی زینب و 62 اسیر زن و کودک، همه شیعه را در این روزها سراسیمه کرده است. این دل آشوبی در قلوب شیعیان، همه را از جا می کَنَد. از این میانه، عده ای از پس اراده ای سخت به راه می افتند، به راه افتادنی که برای هم نفسی و هم راهی با زینب است.
عاشورا اگر چه تداوم راه پیامبر اسلام صلّی الله علیه و آله را با خون امام حسین علیه السلام قطعیت بخشید، اما زینب سلام الله علیها با تحمل رنج و زحمت فوق طاقت بشری، حقیقتِ قیامِ امامش را بر همگان آشکار کرد.
اگر حرکت امام حسین علیه السلام از مدینه به مکه و سپس از مکه به کربلا را قیاس یحیی گونه علیه السلام و با حداکثر فداکاری که در عقل بشری نخواهد گنجید، بدانیم، قیام زینب سلام الله علیها از عصر عاشورا با ایجاد حرکتی اعتراضی به جنایت عظیم و بزرگ بشری در سراسر راه کربلا تا کوفه و از کوفه تا شام و از شام تا مدینه و از مدینه تا شام تداوم پیدا کرد.
و این گونه عاشورا و قیام امام حسین علیه السلام در کربلا نماند و در کربلا به فراموشی سپرده نشد و دست تطاول تحریف اموی و عباسی نتوانست آن را به فراموشی سپرد و آنچه مورخان اموی گرای دوره های بعد تلاش کردند تا عاشورا را یک مخاصمه قومی و حکومتی و نکاحی و عشقی بنامند، از احمد بن حنبل و عبدالله بن محمد عکبرایی تا ابن قتیبه در السیاسة و الامامة، گرفته تا غزالی در احیاء العلوم و ابن تیمیه در منهاج السنة و محمد بن عبدالوهاب و آلوسی و دیگر نویسندگان و گویندگان ریز و درشت، از در دشمنی در آمده و عَلَم مخالفت با عاشورا برداشتند و کتاب ها نوشتند و عوام، جشن ها گرفتند و دولت ها، جنایت ها کردند تا یاد امام حسین علیه السلام و زینب سلام الله علیها به فراموشی سپرده شود.
در عصر جدیدتر هم، ترجمان ادبیات وهابی در متون روشن فکران راه پیدا کرد و محور اصلی تحلیل روشن فکران در نقد اسلام و امام حسین علیه السلام، همان نقدها و ایرادهای وهابیت بوده و این واقعیتی است که کمتر به آن پرداخته شده و سخن کمتر گفته شده است.
اما هرچه زمین به دور خورشید گشت و دور خودش، یادآور زخم های پای زینب سلام الله علیها عمیق تر و دقیق تر شد، هر چه دولت ها جنگیدند تا جنگ حق و باطل عاشورا را فیصله یافته اعلام کنند، اما این مقابله با عاشورا هر روز دشمنانش را مغلوب تر کرده است.
اربعین اگرچه در تاریخ تشیع در عراق و ایران ریشه ای عمیق داشته و دارد، پس از سال ها سرکوب شدید در عصر حکومت بعث که اجازه برگزاری اربعین را نمی داد و عملیات سرکوبی به بی رحمانه ترین شکل انجام می گرفت،اکنون و پس از سقوط آن حکومت سفاک که بیش ترین صدمه را به پیروان امام حسین علیه السلام در ایران و عراق زد، دوباره عزاداری اربعین، با حرکت مردم از اطراف و اکناف به امید هم راهی و هم دلی با حضرت زینب سلام الله علیها در عزای سیدالشهدا به راه می افتند.

www.mfso.ir

«مختاربن ابی عبیده ثقفی» مردی خردمند، حاضرجواب، شجاع، بخشنده، تیزهوش و کارشناس مسائل نظامی بود. او از کسانی بود که فضایل آل محمد صلّی الله علیه و آله را نشر می داد و آشکار و پنهان از خاندان پیامبر طرفداری می کرد.
وقتی «مسلم بن عقیل» به کوفه آمد، مختار او را به خانه اش برد و با مُسلم به نفع امام حسین علیه السلام بیعت کرد. عبیدالله بن زیاد، بعد از کشتن مسلم، مختار را شلاّق زد و زندانی کرد، و هنگام حادثه دلخراش کربلا، او و میثم تمّار در زندان بودند.
مختار پنج سال پس از واقعه جانسوز عاشورا، در سال 66 هجری در کوفه قیام کرد. هدف قیامش، خونخواهی امام حسین علیه السلام و انتقام از جنایتکاران و قاتلان شهدای کربلا بود. در این قیام، بسیاری از شیعیان از او حمایت کردند و شعارشان این بود: «یالَثارات الحسین»؛ «یا مَنْصُورُ، اَمِت». [1] درگیری های سختی در محلّه ها و میدان های کوفه پیش آمد. عده ای کشته و عده ای تسلیم شدند و مختار وارد قصر شد. روز بعد برای مردم کوفه سخنرانی کرد، بزرگان کوفه با او بیعت کردند. مختار پس از اینکه بر اوضاع کاملاً مسلّط شد، یکایک قاتلان شهدای کربلا را دستگیر کرد و کشت. او نیروهایی را به اطراف می فرستاد تا هم بر آن مناطق تسلّط پیدا کنند و هم جنایتکاران را گرفته و مجازات نمایند.
مختار موفّق شد افرادی چون: عمربن سعد، شمر بن ذی الجوشن، عبیدالله بن زیاد، خُولی، سَنان، حَرْمَلَه، حَکیم بن طُفَیْل، مُنْقِذِبن مُرّه، زیدبن رقاد، زیادبن مالک، مالک بن بِشْر، عبداللّه بن اسید، عَمْروبن حَجّاج و بسیاری از افرادی را که در عاشورا دستشان به خون شهدا آلوده بود، از دم تیغ بگذراند و بدنشان را بسوزاند و یا در مقابل سگ ها بیندازد.
مختار، هجده ماه حکومت کرد و در سنّ 67 سالگی در جنگی با سپاهیان «عبداللّه بن زبیر» به شهادت رسید. قیام او و خونخواهی اش موجب خُرسندی ائمه علیهم السلام بود.
[1] ای یاری شده ! بمیران. (نوعی پیش گویی و فال نیک به مرگ دشمن)

www.mfso.ir