انتظار

حضرت علی علیه السلام به ام البنین علیهاالسلام فرمود: چه اسمی بر این طفل گذارده اید؟
عرض کرد: من در هیچ امري بر شما سبقت نگرفته ام، هر چه خودتان میل دارید اسم بگذارید.
حضرت که از پس پرده هاى غيب، جنگاورى و دليرى فرزند را در عرصه هاى پيكار دريافته بود و مى دانست كه او يكى از قهرمانان اسلام خواهد بود، فرمود: من او را به اسم عمویم «عباس»، «عباس» نامیدم. پس دستهاي او را بوسیده و اشک به صورت نازنینش جاري شد و فرمود: گویا میبینم این دستها را «یوم الطف» در کنار شریعۀ فرات در راه یاري دین خدا قطع خواهد شد.
حضرت او را عباس (دُژم: شير بيشه) نامید؛ زيرا در برابر كژي ها و باطل، ترش رو و پرآژنگ بود و در مقابل نيكى، خندان و چهره گشوده.
همان گونه كه پدر دريافته بود، فرزندش در ميادين رزم و جنگهايى كه به وسيله دشمنان اهل بيت عليهم السّلام به وجود مى آمد، چون شيرى خشمگين مى غرّيد، گردان و دليران سپاه كفر را درهم مى كوفت و در ميدان كربلا تمامى سپاه دشمن را دچار هراس مرگ آورى كرد.
چهره درخشان قمر بنی هاشم، ج 1، ص 138

نخستين فرزند بانو ام البنين، سالار بزرگوارمان ابوالفضل العباس عليه السّلام بود که در چهارم ماه شعبان سال 26 هجرى ديده به جهان گشود.
هنگامى كه مژده ولادت به اميرالمؤ منين عليه السّلام داده شد، به خانه شتافت، او را در برگرفت، باران بوسه بر او فرو ريخت و سپس نخستين كلماتِ بانگ روحبخش توحيد(اذان و اقامه) به وسيله پدرش که پيشاهنگ ايمان و تقوا در زمين بود بر گوشش نشست و سرود جاويدان اسلام، جانش را نواخت.
در هفتمين روز تولد نيز بنا به سنّت اسلامى، حضرت، سر فرزند را تراشيد، همسنگ موهايش ، طلا (يا نقره) به فقيران صدقه داد و همان گونه كه نسبت به حسنين عليهما السّلام عمل كرده بود، گوسفندى به عنوان عقيقه ذبح كرد.

معاوية بن وهب از امام صادق علیه السلام نقل نموده كه فرمود: اى معاويه، زيارت قبر حسين علیه السلام را از روى ترس وامگذار، زيرا هر كه آن را ترك كند، چنان دچار حسرت مى شود كه آرزو نمايد قبرش نزد او باشد. آيا دوست ندارى كه خداوند تو را در زمره كسانى به حساب آورد كه رسول خدا صلی الله علیه و آله و على و فاطمه و امامان معصوم علیهم السلام برايش دعا مى‏كنند؟ [1]
و نيز فرمود:
همانا فاطمه سلام الله دختر محمد صل الله علیه و آله نزد زائران قبر فرزندش حسين علیه السلام حضور يافته و براى گناهانشان طلب آمرزش مى‏كند. [2]
منابع:
1. منتخب كامل الزيارات، ابن قولويه، ص 199.
2. منتخب كامل الزيارات، ابن قولويه، ص 204.

امام صادق علیه السلام فرمود: «اگر مردم مى دانستند كه چقدر خير و بركت در زيارت امام حسين علیه السلام وجود دارد ، براى زيارت كردنش با يكديگر مقاتله مى كردند، و هر آينه اموالشان را براى رفتن به زيارتش مى فروختند. [1]
و امام باقر علیه السلام فرمود:
اگر مردم مى دانستند كه زيارت قبر شريف حسين علیه السلام چه مقدار فضيلت و بركت دارد، از شوق زيارت جان مى سپردند و نفسهايشان از شدت حسرت بند مى آمد. [2]
منابع:
1. منتخب كامل الزيارات، ابن قولويه، ص 87
2. سفينة البحار، محدث قمى،ج 1 ص 565

بانوی نمونه اسلام حضرت فاطمه زهرا علیها سلام می فرماید:
هنگامی که حامل نور وجود حسین علیه السلام بودم در شب تار، نیاز به چراغ نداشتم چرا که به هر طرف روی می آوردم، نور باران می گشت. [1]
از خصوصیت دیگر نور وجود آن حضرت، یکی هم این بود که نه تنها در تاریکی درخشندگی و جلوه گری داشت، بلکه به گونه ای بود که در زیر نور شدید نیز ظاهر می گشت.
و نیز داری این ویژگی بود که هیچ مانع و حجاب و پرده ای از تلألو و نور افشانی او مانع نمی شد؛ همانگونه که در مورد پیکر به خون آغشته اش گفتند که:
تا کنون هیچ شهید به خاک و خون آغشته ای به نورانیت چهره او ندیده ام. [2]
نور چهره فروزانش همانند ستون نوری بر آسمان تلالؤ داشت و خاک و خونی که بر چهره مقدسش نشسته بود، نمی توانست مانع درخشش خورشید جهان افروزی شود که بر خاک تیره، افتاده بود. [3]
منابع:
1. بحارالانوار، ج 45، ص 57
2. بحار الانوار، ج 45، ص 57.
3. ویژگیهای امام حسین علیه السلام ص 86.