اوّاب به معنای تسبیح صبح و شب است که وقتی انسان ها ذکر می‌گویند اشیا هم همراه آن ها ذکر می گویند…

خدا ذکر در اول روز و اول شب را صفت بنده می‌داند. هرکسی که اینگونه باشد اوّاب است.

دو وقت عشی و اشراق مخصوص اوّاب است.

این دو وقت طلایی رو از دست ندید چون اوّابیت باعث تقرب می شود.