در روایت زیبایی نقل شده است که روزی پیامبر صلّی الله علیه و آله در مسجد النبی در حالی که تکیه به یکی از ستون هایش داده بود، خطبه می خواند. خانمی پیشنهاد کرد که چون خواهر زاده ام نجار است، منبری برای شما بسازد. این پیشنهاد مورد استقبال آن حضرت قرار گرفت و منبری آماده شد.
آن حضرت در اولین مرتبه ای که پای مبارک را بر آن نهاد، در پله اول منبر فرمود: آمین!
بعد قدم روی پله دوم گذارد و فرمود: آمین
سپس پا روی پله سوم گذاشت و فرمود: آمین!
این سه بار «آمین» گفتن، نظر مردم را جلب و چه بسا تعجب آنان را به همراه داشت؛ لذا از حضرت علت آن را جویا شدند. حضرت فرمود: دعا کننده جبرئیل بود، چون بر پله اول پا نهادم، دعا کرد و گفت: «شَقِیَ عبدٌ أدرکَ والِدَیه أو أحَدهما فلَم یدخلاه الجنّة، فقلتُ: آمین؛ کسی که پدر و مادر داشته باشد، ولی به جهت خدمت به آنان آمرزیده نشود و بهشتی نگردد، از رحمت خداوند دور باد!» گفتم: آمین!
وقتی بر پله دوم منبر پا نهادم، جبرئیل دعا کرد و گفت: «شَقِی عبدٌ ذکرَت عِندَه و لم یُصَلّ علیک، فقلتُ: آمین؛ هرکس نام تو در نزد او برده شود و صلوات نفرستد، خداوند او را از رحمت خود دور سازد». گفتم: آمین!
و وقتی به پله سوم پا نهادم، جبرئیل گفت: «شَقِی عبدٌ أدرکَ رَمضَان فانسَلَخ مِنهُ و لَم یُغفَر له، فقلتُ: آمین؛ هرکس ماه مبارک رمضان را دریابد و آمرزیده نشود، از رحمت خدای متعال دور باد» و من نیز آمین گفتم.
[این روایت با اندکی تفاوت در منابع زیر وجود دارد: مستدرک الوسائل، ج 5، ص 352؛ الدرالمنثور، سیوطی، ج 5، ص 217؛ بحارالانوار، ج 91، ص 87]