پس از واقعه سوزناک کربلا، با روشنگری های حضرت زینب علیها السلام و امام زین العابدین علیه السلام در کوفه، شام و مدینه، مردم پی به عمق فاجعه ای بزرگ بردند که خود از جمله عاملان آن بودند. شیعیان کوفه به علّت یاری نکردن امام حسین علیه السلام پشیمان شدند و توبه کردند. و برای همین اظهار توبه و پشیمانی، به «توّابین» مشهور شدند. آنها نزد «سلیمان بن صُرَد خُزاعی» رفتند.
سلیمان بن صُرَد، از چهره های برجسته و سرشناس شیعه در کوفه بود. از اصحاب پیامبر و در جنگ صفّین از یاران حضرت علی علیه السلام بود. پس از مرگ معاویه، او به امام حسین علیه السلام نامه نوشت و از آن حضرت خواست تا به کوفه بیاید، امّا عبیدالله بن زیاد او را به زندان انداخت. به همین جهت نتوانست در کربلا همراه امام حسین علیه السلام باشد. او که پشیمانی و توبه مردم کوفه را دید، رهبری قیام «توّابین» را بر عهده گرفت.
در مدّت چهار سال، با جذب افراد و تهیّه سلاح و فراهم کردن امکانات قیام، به طور مخفیانه قیام را سازماندهی کرد. سرانجام در سال 65 هجری با جمعیتی چهار هزار نفری قیام خود را با اشعار «یا لَثارات الحسین» [1] آغاز کردند. بر سر قبر امام حسین علیه السلام رفتند و با گریه و ناله از خدا خواستند تا آنها را ببخشد. سپس به سمت شام حرکت کردند تا حکومت را سرنگون کنند. به «عین الورده» آمدند و در آنجا با سپاه شام برخورد کردند. بعد از چند روز نبرد شدید، سرانجام سلیمان بن صرد که 93 سال داشت با جمعی از یارانش به شهادت رسیدند. بقیه توابین، چون توان مقابله با سپاه بزرگ شام را نداشتند، شبانه به کوفه برگشتند.
[1] ای خون خواهان حسین علیه السلام

www.mfso.ir