بعد از شهادت مظلومانه امام حسین علیه السلام، که باعث شد حقیقت اسلام روشن شود، شیعیان به زیارت قبر مطهر آن حضرت می آمدند. به این ترتیب، حاکمان ستمگر مرتّب احساس خطر می کردند و سعی داشتند تا این محل تجمّع را از بین ببرند. متوکّل عباسی، با ایجاد پاسگاهی در نزدیکی کربلا به سربازانش دستور داد: هر کس را دیدید قصد زیارت حسین دارد، بکُشید.
به دستور متوکّل، هفده بار قبر مطهر امام حسین علیه السلام را خراب کردند. یک بار «دیزَج یهودی» را مأمور تغییر و تخریب قبر امام کرد. او نیز با غلامان خویش سراغ قبر رفت. قبر را شکافت، به حصیری که پیکر مطهّر امام در آن بود برخورد کرد که از آن بوی مُشک می آمد، دوباره خاک روی آن ریختند و آب بستند و آن زمین را می خواستند با گاو، شُخم بزنند که گاوها جلو نمی رفتند و کار نمی کردند!
هارون الرشید هم به حاکم کوفه دستور داد تا حَرَم امام حسین علیه السلام را خراب کند، اطراف آن را ساختمان بسازد و زمین هایش را زیر کشت و زراعت ببرد. حاکم کوفه هم مو به مو دستورهای هارون الرشید را انجام داد. با این حال، مردم باز هم به زیارت قبر امام حسین علیه السلام می آمدند و حتی گاهی با مأموران خلیفه درگیر می شدند. برخوردهای جفاکارانه دشمنان، همه، برای پراکندن عاشقان امام حسین علیه السلام از این مرکز روشنایی بود، امّا کمترین نتیجه ای هم نگرفتند.
وهّابیان هم در سال 1216 قمری به کربلا حمله کردند و این تهاجم ها، ده سال ادامه داشت. وهّابیان کربلا را غارت، مردم را قتل عام و حَرَم مطهر امام را خراب کردند.
در سال های اخیر هم حکومت ظالم عراق، برای خاموش کردن حرکت انقلابی شیعیان این سرزمین، در سال 1370 شمسی به کربلا و نجف حمله کرد. بعثی ها با توپخانه، گنبد و بارگاه حرم امام حسین علیه السلام را مورد هجوم وحشیانه قرار دادند و حقّ طلبان را به خاک و خون کشیدند. «صدام» دستور داد حرم حضرت علی علیه السلام و امام حسین علیه السلام و حضرت عبّاس علیه السلام را تخریب نمایند و قیام مردمیِ بر ضدّ حکومت را خفه کنند.

www.mfso.ir