انتظار

سخن گفتن از اوصاف و فضائل علی علیه السلام، كاری است بس مشكل، زیرا به فرموده پیامبر اعظم صلّی الله علیه و آله: «يا علی ماعرف الله حق معرفته غيری و غيرك و ما عرفك حق معرفتك غيرالله و غيری؛ ای علی! خداوند متعال را نشناخت به حقیقت شناختنش جز من و تو، و تو را نشناخت آن گونه كه حق شناختن توست، جز خدا و من.» [1]
و فرمود: «خداوند برای برادرم علی علیه السلام فضایلی قرار داده كه از شماره بیرون است. هر كس یكی از فضایل او را بیان و بدان معترف باشد، خداوند گناهان گذشته و آینده اش را خواهد بخشید و كسی كه فضیلتی را از او بنویسد تا وقتی كه از آن نوشته اثری باقی است فرشته ها برایش طلب آمرزش می كنند و آنكه به فضایل علی علیه السلام گوش بسپارد، خداوند گناهانی را كه به وسیله گوش دادن مرتكب شده، می بخشد. هر كس به نوشته ای در فضیلت علی علیه السلام نگاه كند، گناهانی را كه به وسیله چشم انجام داده است، مورد آمرزش قرار خواهد داد.» [2]
و خود آن حضرت در بیانی دردمندانه فرمود: «غَداً تَرَوْنَ أَيَّامِي وَيُكْشَفُ لَكُمْ عَنْ سَرَائِرِي وَتَعْرِفُونَنِي بَعْدَ خُلُوِّ مَكَانِي وَ قِيَامِ غَيْرِي مَقَامِي؛ فردا روزگار مرا می بینید (و مرا خواهید شناخت) و برای شما از اسرار (شخصیت) من پرده برداشته می شود و مرا بعد از خالی شدن مكان من (و رفتن من از این دنیا) و نشستن دیگران به جای من خواهید شناخت.» [3]
پی نوشت:
1- مناقب، ابن شهر آشوب، ج 3، ص 268
2- قندوزی، ینابیع المودة، ص 121
3- نهج البلاغه، خطبه 149

نرم افزار ره توشه ضیافت

به واقع، سخن گفتن از امیرالمؤمنین علیه السلام کاری بس دشوار است. شخصیت بی نظیری که در اوج قدرت و مظلومیت بود. کسی که طبق روایات معصومین علیهم السلام و نظر مفسران قرآن، «نَزَلَتْ فِي عَلِيٍّ سَبْعُونَ آيَةً مَا شَرِكَهُ فِيهَا أحَدٌ؛ هفتاد آیه در فضائل علی علیه السلام نازل شده كه هیچ كس در آن فضیلتها با او شریك نمی باشد.» [ 1]
همچنین از عبد الرحمان بن ابی لیلی (از مفسران صدر اسلام) نقل می كند كه گفته است: «نَزَلَتْ فِي عَلِيٍّ ثَمَانُونَ آيَةً صَفْواً فِي كِتَابِ اللهِ مَا شَرِكَهُ فِيهَا أحَدٌ مِنْ هَذِهِ الْأمَّةِ؛ در كتاب خدای متعال، هشتاد آیه درباره علی علیه السلام نازل شده است كه از مختصات او است و كسی از این امت در آنها شركت ندارد.» [2]
حاكم حسكانی نیز با چند واسطه از ابن عباس نقل كرده كه گفته است: «مَا نَزَلَ فِي أَحَدٍ مِنْ كِتَابِ الله مَا نَزَلَ فِي عَلِيٍّ علیه السلام؛ در كتاب خدا، درباره هیچ كس به اندازه علی، آیه نازل نشده است.» [3]
در مورد تعداد آیات مربوط به علی علیه السلام از ابن عباس روایت شده كه گفته است: «نَزَلَ فِي عَلِيِّ بْنِ اَبِي طَالِبٍ علیه السلام ثَلَاثْ مِائَةِ آيَةٍ؛ در قرآن، سیصد آیه درباره علی نازل شده است.» [4]
پی نوشت:
1- خصال، شیخ صدوق ج 2، ص581، ح 2
2- همان، ص 592، ح 1؛ بحارالأنوار، ج 36، ص 92، ح 17 و 18
3- شواهد التنزیل، عبید الله حسكانی، ج 1، ص 52، ح49
4- الرسالة العلویة فی فضل امیر المؤمنین، محمد بن علی كراجكی انتشارات دلیل ما، قم، ص 8
نرم افزار ره توشه ضیافت.

همه مي دانيم هر خير و برکتي از خداي مهربان است. اوست که ما را آفريده، به ما نعمت عقل و فهم داده و براي سعادت ما، انبيا و کتاب هاي آسماني را فرستاده است؛ اوست که در گرفتاري ها کمک مان مي نمايد و در خطرها نجاتمان مي دهد. بدي هاي ما را مي پوشاند و خوبي هاي ما را در معرض ديد ديگران قرار مي دهد. اکنون به يک نکته جالب و مهم توجه کنيد.

اين خداي مهربان برنامه اي دارد که نام آن را ” فرستنده رحمت ” مي گذاريم. او دائم لطف و رحمت در همه عالم منتشر مي کند. اين فرستنده بسيار قوي است و شبانه روز در حال ارسال رحمت است اما سوال اينجاست که چرا بعضي افراد يا بعضي محيط ها از اين رحمت الهي محروم هستند؟

پاسخ خيلي آسان است. آن ها يا ” گيرنده رحمت ” نصب نکرده اند و يا تنظيم آن به هم خورده. نصب گيرنده اينگونه است که انسان يک توبه واقعي نمايد وعزمي جزم بر ماندن در مسير بندگي خداوند داشته باشد و تنظيم اين است که دائم امواج دستورات الهي را دريافت نموده و گفتار و رفتار خود را با آن ها چک نمايد و هرجا ناهماهنگ بود زود اختلاف و تفاوت را برطرف نموده و در همان جهت الهي قرار گيرد.

اگر اين تنظيم صورت گيرد مي بينيم چگونه امواج رحمت الهي به سوي ما جذب مي شود و درهاي لطف و عنايت او به طرف ما باز مي گردد. قرآن کريم در آيه 96 سوره اعراف مي فرمايد:
“و اگر مردمي که در شهرها و آبادي ها زندگي مي کنند ايمان بياورند و تقوي پيشه کنند، برکات آسمان و زمين را بر آنها مي گشاييم…”

پس تلاش کنيم با حرکت در مسير رضاي خداوند و ترک گناه و نافرماني او هرچه بيشتر خود را در معرض لطف و رحمت او قرار دهيم.

نرم افزار قرآنی حبل المتین 

اوّاب به معنای تسبیح صبح و شب است که وقتی انسان ها ذکر می‌گویند اشیا هم همراه آن ها ذکر می گویند…

خدا ذکر در اول روز و اول شب را صفت بنده می‌داند. هرکسی که اینگونه باشد اوّاب است.

دو وقت عشی و اشراق مخصوص اوّاب است.

این دو وقت طلایی رو از دست ندید چون اوّابیت باعث تقرب می شود.

شاید به سبب همین اهمیت فوق العاده است که سوره قدر به منزله شناسنامه اهل بیت علیهم السلام شمرده شده است [1] و یکی از اعمال مستحبی شب بیست و سوم، خواندن هزار مرتبه این سوره است؛ همچنانکه بر خواندن و تکرار دعای فرج و ذکر و یاد امام زمان علیه السلام تأکید ویژه شده است.
امام باقر علیه السلام می فرمود: «ای شیعیان! با سوره إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ احتجاج کنید تا مخالفان را (در برابر برهان) به زانو در آورید. به خدا قسم! این سوره بعد از رسول خدا صلّی الله علیه و آله حجت خدا بر خلق و سید و آقای دین شما و غایت علم ما(ائمه) است.» و نیز به آیه «حم وَ الْکِتابِ الْمُبِینِ إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِی لَیْلَةٍ مُبارَکَةٍ إِنَّا کُنَّا مُنْذِرِینَ؛ حم، سوگند به این کتاب روشنگر که ما آن را در شبی پر برکت نازل کردیم ما همواره انذارکننده بوده ایم!» [2] احتجاج کنید؛ چون این نزول بعد از رسول خدا صلّی الله علیه و آله قطعا تنها برای والیان امر (یعنی ائمه علیهم السلام) است». [3]
بنابراین، شب قدر بزرگ ترین سند امامت و تداوم آن در طول زمان و آیه «تنزل الملائکة والروح فیها باذن ربهم من کل امر»، یکی از مستدل ترین و درخشنده ترین آیات قرآن کریم بر ضرورت وجود همیشگی یک ولیّ امر از جانب خداست که امین بر حفظ و اجزاء و اداء امر الهی باشد و آن، همان امام معصوم علیه السلام است؛ همانگونه که حضرت علی علیه السلام فرمود: «به حقیقت شب قدر در هر سال وجود دارد و امر سال در آن شب نازل می شود و به راستی برای آن امر صاحبان امری است».
عرض شد: آنان چه کسانی هستند؟
فرمود: «أنا و اَحَد عشر مِن صُلبی ائمة محدثون؛ من و یازده (امام) از نسل من که (همه) امامانی محدث می باشند (که ملائکه را نمی بینند ولی صدای آنها را می شنوند).» [4]
پی نوشت:
1- خداوند در شب معراج به پیامبر صلّی الله علیه و آله فرمود:«اقْرَأْ إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فَإِنَّهَا نِسْبَتُکَ وَ نِسْبَةُ أَهْلِ بَیْتِکَ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَة؛ سوره إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ را بخوان که نسبت تو و اهل بیت تو است تا روز قیامت». کافی ج 3، ص486
2- سوره دخان، آیه 3-1
3- کافی، ج1، ص250، ح6
4- اثباة الهداة، شیخ حر عاملی، ج 2، ص 256. بحارالانوار (همان)، ج 94، ص 15، ح 26