عمر بن سعد با خواندن نامه عبیدالله بن زیاد به «عَمْرِو بْنِ حَجّاج» دستور داد با پانصد سوار جنگی کنار رود فرات بروند و راه رسیدن به آب را بر امام حسین و یارانش ببندند.
در روز هفتم محرم یکی از جنگجویان عمر بن سعد، که «عبدالله بن حصین اَزْدی» نام داشت، با صدای بلند فریاد زد: «ای حسین، آیا این آب را نمی بینی که زلال و شفّاف است، به خدا قطره ای از آن را نچشی تا از تشنگی بمیری!» امام حسین فرمود: «بار خدایا، او را تشنه کام بمیران و هرگز او را نیامرز.»
بعد از واقعه کربلا او به نفرین امام گرفتار شد؛ هر چقدر آب می نوشید، سیراب نمی شد. مرتّب فریاد می زد: تشنه ام؛ تشنه ام! به همین وضع زندگی کرد تا هلاک شد.