«طوی» در لغت به معنای پیچیدن و در نوردیدن است و برخی از مشتقات آن (چون «طایه)» به سرزمین هموار و صخره‌های بزرگ در ریگزارهای پهناور گفته می‌شود.
(احمد بن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج 3، ص 430.) «ذی طوی» در یک فرسخی مکه و در داخل حرم قرار دارد و از آنجا خانه‌های مکه دیده می‌شود.
(مجمع البحرین، ج 1، ص 279.)
در برخی روایات از آن به عنوان جایگاه حضرت مهدی علیه السلام در دوران غیبت یاد شده است. عیاشی به سند خود از عبد الاعلی حلبی آورده است:
حضرت ابو جعفر امام باقر علیه السلام فرمود:
«به ناچار صاحب این امر را در یکی از این دره‌ها غیبتی خواهد بود [و] با دست خود به سوی ذی طوی اشاره فرمود.»
(الغیبة، ص 264، ح 30.)
و در بعضی دیگر از روایات آمده است:
حضرت قبل از ظهور و در آستانه قیام در ذی طوی به سر می‌برد.
امام باقر علیه السلام می‌فرماید:
«قائم علیه السلام آن روز (ظهور) را در «ذی طوی» در حال انتظار با 313 نفر به تعداد اهل بدر، به سر می‌برد، تا پشتش را به حجرالاسود تکیه داده پرچم بر افراشته را به اهتزاز در آورد.»
(همان، ص 448.)
و امام صادق علیه السلام نیز در این رابطه می‌فرماید:
«گویی قائم علیه السلام را با چشم خود می‌بینم که با پاهای برهنه در «ذی طوی» سر پا ایستاده؛ همانند حضرت موسی علیه السلام نگران و منتظر است که به مقام [ابراهیم] بیاید و دعوت خود را اعلام نماید.»
(بحارالانوار، ج 52، ص 385.)
در فرازی از دعای ندبه می‌خوانیم:
«ای کاش می‌دانستم که در کجا مسکن گزیده‌ای؟
یا کدامین سرزمین تو را در آغوش کشیده؟
آیا در کوه رضوی هستی؟
یا در ذی طوی؟» آنچه گفتنی است اینکه:
«ارتباط آن حضرت با این دو مکان، مانند ارتباط ایشان با سایر اماکن مقدس و متبرکه دیگر است که پرستش و عبادت خدا در آن اماکن فضیلت دارد؛ مثل مسجدالحرام، مسجد مدینه طیبه، مشهد حسینی، مسجد کوفه و مسجد سهله، معلوم شده است حضرت در این مکان‌ها رفت و آمد دارند و این دو مکان را نیز به واسطه همین دو خصوصیت در دعای ندبه نام می‌برند؛ کوه رضوی نیز یکی از مقامات آن حضرت و اماکنی است که گاهی به آنجا تشریف می‌بردند.
(کتاب الغیبة، ص 103، فروغ ولایت در دعای ندبه، ص 40.)