عبیدالله بن زیاد بعد از اینکه عمر بن سعد را به کربلا فرستاد، مردم را در مسجد کوفه جمع کرد و آنها را برای رفتن به جنگ با امام حسین علیه السلام تشویق کرد. او در سخنرانی اش درباره خوبی های (!) یزید و معاویه صحبت کرد و در پایان هم «حُصَیْن بن نُمَیْر»، «حجّار بن اَبْجَر» و «شمر بن ذی الجَوْشن» را به فرماندهی چند هزار جنگجو برگزید و دستور داد به طرف کربلا بروند.
عده ای از افرادِ خودفروخته، مردم را برای رفتن به جنگ؛ با امام حسین تشویق می کردند و بعضی هم بر سر دوراهی بودند؛ به همین جهت خود را به بیماری زدند و یا از کوفه فرار کردند. اما وسوسه عبیدالله بن زیاد آنقدر زیاد بود که بیشتر مردم را راضی کرد.
البته عبیدالله برای نظارت بیشتر بر کارها و ترساندن مردم، «عَمْرِو بن حریث» را در کوفه جانشین خود کرد و خود به منطقه «نُخَیْلَه» رفت تا از نزدیک آماده شدن نیروها را ببیند. عبیدالله دستور داد: «هر کس قدرتِ حمل سلاح دارد، نباید در کوفه بماند و اگر کسی بماند خونش حلال است و کشته خواهد شد.»
عبیدالله دستور داد از رساندن کمک به امام حسین علیه السلام جلوگیری کنند. به همین علّت، «عبدالله بن یَسار» را که مردم را به رفتن و کمک به امام و یاری نکردن عبیدالله بن زیاد تشویق می کرد دستگیر کردند و به دستور عبیدالله او را کشتند.
به این ترتیب، همه راه های خشکی و آبی را که به کربلا می رسید شدیداً زیر نظر گرفتند.