انتظار

بعد از شهادت مظلومانه امام حسین علیه السلام، که باعث شد حقیقت اسلام روشن شود، شیعیان به زیارت قبر مطهر آن حضرت می آمدند. به این ترتیب، حاکمان ستمگر مرتّب احساس خطر می کردند و سعی داشتند تا این محل تجمّع را از بین ببرند. متوکّل عباسی، با ایجاد پاسگاهی در نزدیکی کربلا به سربازانش دستور داد: هر کس را دیدید قصد زیارت حسین دارد، بکُشید.
به دستور متوکّل، هفده بار قبر مطهر امام حسین علیه السلام را خراب کردند. یک بار «دیزَج یهودی» را مأمور تغییر و تخریب قبر امام کرد. او نیز با غلامان خویش سراغ قبر رفت. قبر را شکافت، به حصیری که پیکر مطهّر امام در آن بود برخورد کرد که از آن بوی مُشک می آمد، دوباره خاک روی آن ریختند و آب بستند و آن زمین را می خواستند با گاو، شُخم بزنند که گاوها جلو نمی رفتند و کار نمی کردند!
هارون الرشید هم به حاکم کوفه دستور داد تا حَرَم امام حسین علیه السلام را خراب کند، اطراف آن را ساختمان بسازد و زمین هایش را زیر کشت و زراعت ببرد. حاکم کوفه هم مو به مو دستورهای هارون الرشید را انجام داد. با این حال، مردم باز هم به زیارت قبر امام حسین علیه السلام می آمدند و حتی گاهی با مأموران خلیفه درگیر می شدند. برخوردهای جفاکارانه دشمنان، همه، برای پراکندن عاشقان امام حسین علیه السلام از این مرکز روشنایی بود، امّا کمترین نتیجه ای هم نگرفتند.
وهّابیان هم در سال 1216 قمری به کربلا حمله کردند و این تهاجم ها، ده سال ادامه داشت. وهّابیان کربلا را غارت، مردم را قتل عام و حَرَم مطهر امام را خراب کردند.
در سال های اخیر هم حکومت ظالم عراق، برای خاموش کردن حرکت انقلابی شیعیان این سرزمین، در سال 1370 شمسی به کربلا و نجف حمله کرد. بعثی ها با توپخانه، گنبد و بارگاه حرم امام حسین علیه السلام را مورد هجوم وحشیانه قرار دادند و حقّ طلبان را به خاک و خون کشیدند. «صدام» دستور داد حرم حضرت علی علیه السلام و امام حسین علیه السلام و حضرت عبّاس علیه السلام را تخریب نمایند و قیام مردمیِ بر ضدّ حکومت را خفه کنند.

www.mfso.ir

پس از واقعه سوزناک کربلا، با روشنگری های حضرت زینب علیها السلام و امام زین العابدین علیه السلام در کوفه، شام و مدینه، مردم پی به عمق فاجعه ای بزرگ بردند که خود از جمله عاملان آن بودند. شیعیان کوفه به علّت یاری نکردن امام حسین علیه السلام پشیمان شدند و توبه کردند. و برای همین اظهار توبه و پشیمانی، به «توّابین» مشهور شدند. آنها نزد «سلیمان بن صُرَد خُزاعی» رفتند.
سلیمان بن صُرَد، از چهره های برجسته و سرشناس شیعه در کوفه بود. از اصحاب پیامبر و در جنگ صفّین از یاران حضرت علی علیه السلام بود. پس از مرگ معاویه، او به امام حسین علیه السلام نامه نوشت و از آن حضرت خواست تا به کوفه بیاید، امّا عبیدالله بن زیاد او را به زندان انداخت. به همین جهت نتوانست در کربلا همراه امام حسین علیه السلام باشد. او که پشیمانی و توبه مردم کوفه را دید، رهبری قیام «توّابین» را بر عهده گرفت.
در مدّت چهار سال، با جذب افراد و تهیّه سلاح و فراهم کردن امکانات قیام، به طور مخفیانه قیام را سازماندهی کرد. سرانجام در سال 65 هجری با جمعیتی چهار هزار نفری قیام خود را با اشعار «یا لَثارات الحسین» [1] آغاز کردند. بر سر قبر امام حسین علیه السلام رفتند و با گریه و ناله از خدا خواستند تا آنها را ببخشد. سپس به سمت شام حرکت کردند تا حکومت را سرنگون کنند. به «عین الورده» آمدند و در آنجا با سپاه شام برخورد کردند. بعد از چند روز نبرد شدید، سرانجام سلیمان بن صرد که 93 سال داشت با جمعی از یارانش به شهادت رسیدند. بقیه توابین، چون توان مقابله با سپاه بزرگ شام را نداشتند، شبانه به کوفه برگشتند.
[1] ای خون خواهان حسین علیه السلام

www.mfso.ir

قصر یزید که آن را «دارالخلافه» می نامیدند، نزدیک مسجد جامع اُمَوی بود. یزید برای اینکه پیروزیش را به رُخ مردم بکشد، اجازه داد تا همه وارد دارالخلافه شوند. و از این رو قصر پر از جمعیت شد. سپس اُسرای اهل بیت را که با طناب و زنجیر آنان را به هم بسته بودند با وضعی توهین آمیز وارد مجلس جشن یزید کردند.
سر مطهر امام حسین را داخل «طَشت طلا» گذاشتند و نزد یزید آوردند. یزید در حالی که می خندید با چوب خَیزَران [1] بر لب های امام زد و با غرور و سرمستی خواند: «بنی هاشم با حکومت بازی می کردند، نه خَبری (از آسمان و غیب) آمده و نه وحی نازل شده است…».
یزید آرزو کرد کاش نیاکانش که در جنگ بَدْر کشته شدند زنده بودند و خونخواهی و انتقام او را می دیدند. این جملات، نشان دهنده کفر قلبی و کینه یزید به پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله بود.
پس از سخنان کفرآمیز یزید، حضرت زینب علیها السلام سخنرانی تاریخی اش را با این آیه شروع کرد: «سرانجامِ بدکاران، آن شد که آیات الهی را تکذیب و مسخره کردند. » [روم، آیه 10] در ادامه سخنرانی اش باز هم از قرآن کمک گرفت: «کافران می پندارند که اگر به آنان مهلت می دهیم، برایشان خوب است، بلکه گناهانشان افزوده می شود و برای آنان عذاب خوارکننده ای است». [آل عمران، آیه 178]به طور کلّی سخنرانی حضرت زینب علیها السلام بیانگر خروج یزید از اسلام و بی اعتقادی او به دین و اثبات کفر و انجام کارهای زشت و ناپسند او است. در حقیقت، واقعه با عظمت کربلا، کفرِ پنهان بنی امیّه را ظاهر و چهره اصلی آنها را برای مردم روشن کرد.
«فاطمه» دختر امام حسین علیه السلام در بین اسیران بود. او هم به نوبه خودش سخنان افشاگرانه ای بر ضدّ جنایت های یزید بیان کرد و همه حاضران را به گریه انداخت. در دارالخلافه یزید، چشم یکی از وابستگان حکومت به او افتاد، از این رو از یزید خواست او را به وی ببخشد. حضرت زینب علیه السلام به شدّت اعتراض کرد و کار آنان را کُفر به حساب آورد.
تبلیغات بنی امیّه وانمود کرده بود که بر دشمنان اسلام و بر شورشیان پیروز شده اند و خاندان آنها را به اسارت درآورده اند، اما حضرت زینب علیها السلام و امام زین العابدین علیه السلام با سخنرانی هایشان «جشن» را به «عزا» تبدیل کردند و پیروزی (!) را بر کام یزید تلخ نمودند.
[1] چوب و ترکه ای که یزید، با آن بر سر بریده امام اشاره می کرد و بر لب و دندان امام می زد.

www.mfso.ir

بعد از روز عاشورا، عدّه ای از طایفه «بنی اسد» که موافق با امام حسین علیه السلام بودند به کربلا آمدند تا پیکر امام و یارانش را دفن کنند. اما به علت وجود زخم های زیاد و یا قطعه قطعه بودن پیکر شهداء آنها را نمی شناختند و حیران بودند. در آن حال، امام زین العابدین علیه السلام آمد و بدن مطهّر شهدا را یک به یک به آنها شناساند و آنها در دفن شهدا، امام زین العابدین علیه السلام را یاری نمودند. امام زین العابدین علیه السلام روی قبر پدرش نوشت: «هذا قبرُ الحسین بنِ علی بن ابی طالب، الَّذی قَتَلُوهُ عَطشاناً غَریباً».

www.mfso.ir

عزاداری استثنایی برای امام حسین علیه السلام
وقتی که امام حسین علیه السلام در خون غلتید و کافران سرش را از بدن جدا کردند و بر بالای نیزه زدند، ناگهان دنیا به لرزه درآمد و عرش خدا لرزید.
زمین سرد شد و خورشید از حرکت ایستاد.
جنّ و انسان به گریه آمدند.
فرشته ها و ملائک، شیوَنشان عرش را به لرزه درآورد.
جمادات، نباتات و حیوانات به سوگ نشستند.
از آسمان خون بارید.
به این ترتیب، عالم عزادار شد و خداوند متعال، خود صاحب عزا شد.
گرد و غبار شدیدی آسمان کربلا را فرا گرفت و روز مثل شب تاریک شد. باد سرخی با شدت تمام می وزید و از هیچ کس اثری به چشم دیده نمی شد. مردم گمان کردند که عذاب الهی بر آنها فرود آمده، اما ساعتی چنین بود و آن گاه هوا روشن شد.
در روایتی حضرت علی علیه السلام فرمود: «هر چیزی برای مظلومیّت حسین گریه خواهد کرد، حتّی حیوانات وحشی صحراها، ماهیان دریاها، پرندگان آسمان، آفتاب، ماه، ستارگان، آسمان، زمین، مؤمنین، جِنّ و اِنس و جمیع فرشتگان آسمان ها و زمین ها و بهشت و مالک و حاملینِ عرش، از آسمان خون و خاکستر می بارد.» سپس فرمود: «پس لعنت خدا بر قاتلینِ حسین واجب شد.»

www.mfso.ir